OBJAŚNIENIA I WSKAZÓWKI DO OCENY

1. Zakładanie ścieżki tropowej

Do założenia sztucznego tropu używa się około 0,25 litra farby jeleniej, sarniej, dziczej lub daniela. W przypadku niemożliwości zorganizowania farby ww. zwierzyny można użyć krwi bydlęcej lub świńskiej, którą należy " uszlachetnić " przez zanurzenie jej na 24 godziny przed jej użyciem narogów świeżo ubitej sztuki jelenia, sarny, dzika lub daniela.

Pomocnik zakładający ścieżkę tropową powinien być osobą obcą dla psa.

 Sfarbowany trop powinien leżeć:
 w przypadku konkursu 1. - minimum 6, a nie więcej niż 12 godzin i musi przeleżeć noc,
 w przypadku konkursu 2. - minimum 40, a nie więcej niż 48 godzin i musi przeleżeć przez dwie noce.

Długość ścieżki w obu rodzajach konkursów wynosi około 600 metrów.  Rozpoczyna się oznaczonym złomem kierunkowym " zestrzałem " i na swym przebiegu ma 2 poprowadzone pod kątem prostym lub rozwartym załamania, które zaczynają się tuż za sztucznymi " łożami " zranionego zwierza. " Łoża " wykonuje się odsłaniając ściółkę do mineralnej ziemi na powierzchni około 0,25 m kwadratowego. Pierwsze lokalizuje się w odległości około 150 metrów, a drugie w odległości około 400 - 450 metrów od miejsca " zestrzału ".

Na końcu ścieżki kładziemy grubego zwierza, którego farby ( farby jelenia, sarny, daniela lub dzika względnie krwi bydlęcej czy świńskiej )użyliśmy do zakładania danego tropu. Zwierzyna powinna być wypatroszona i zaszyta.

Zakładając tropy nanosi  i podpisuje na przygotowanej w miejscu " zestrzału " tabliczce numer ścieżki oraz dzień i godzinę jej założenia. Oznakowanie tropów nie może być widoczne dla przewodnika, natomiast musi być czytelne dla komisji sędziowskiej. Odstępy pomiędzy poszczególnymi ścieżkami nie powinny wynosić mniej niż 150 metrów.

2. Praca na otoku ( lub luzem od II łoża ) na sfarbowanym, zimnym lub starym tropie rannej zwierzyny.

Przed konkurencją przewodnik musi zadeklarować, czy pies jego będzie pracować jako oszczekiwać, potrafiący pracować luzem, czy do końca na otoku. Przewodniczący oznajmiaczy powiadamiają komisję sędziowską o sposobie oznajmiania znaleźnej zwierzyny.

Sędzia i przenoszący zwierzynę po położeniu jej na końcu ścieżki tropowej powinni oddalić się i ukryć tak, by nie mógł ich zauważyć pracujący pies, a by sami mogli obserwować jego zachowanie się przy znalezionej sztuce.

Sędziowie towarzyszący pracującemu psu wskazują przewodnikowi, rozpoczynające sfarbowaną ścieżkę i oznaczone złomem kierunkowym, miejsce " zestrzału". Naprowadzony pies powinien wskazać dany trop i na komendę przewodnika podjąć go, i pracując spokojnie ( na otoku długości minimum 6 metrów ) dolnym wiatrem wypracować go do samego końca.

Pies powinien trzymać się tropu i wypracować wszystkie jego załamania. W wypadku, gdy farba znajduje się na wysokich trawach lub krzakach, wolno psu podnieść kufę. Błędem jest bezcelowe kręcenie się na tropie. Inne tropy zdrowej zwierzyny, krzyżujące właściwa ścieżkę, może pies wskazać przewodnikowi. Jeżeli podąży za nim kilka kroków, a następnie sam się skoryguje, to nie należy uważać tego za błąd. Wypracowywanie tropu pod wiatr tuż obok tropu, jak również skracanie krótkich zagięć, nie należy zaliczać do błędów.

Pies powinien pracować na miernie naciągniętym otoku. Samodzielne poprawki są dopuszczalne i nie powodują obniżenia oceny.  W przypadku oddalenia się psa od śladu tak daleko, że wg sędziów nie jest on wstanie sam naprawić błędu, albo jeżeli zostanie naruszona sąsiednia ścieżka tropowa, może być na polecenie sędziów jeszcze dwukrotnie naprowadzany na trop. Każde nowe naprowadzenie obniża ocenę o 1 stopień.

Przewodnikowi nie wolno oglądać się na znaki wytaczające trasę, pod rygorem obniżenia oceny o 1 stopień przy każdym zwróceniu mu uwagi przez sędziego.

Po dojściu do drugiego łoża z psem zgłoszonym jako potrafiącym pracować luzem, spuszcza go z otoku, umożliwiając mu swobodne dojście do martwego zwierza. Powinien on, nie tracąc kontaktu wzrokowego ze swoim przewodnikiem, pracując zdecydowanie lecz powoli, doprowadzić go do martwego zwierza.

3. Oznajmianie lub oszczekiwanie znalezionej zwierzyny

Po odejściu przewodnika do drugiego łoża z psem zgłoszonym jako oszczekiwacz lub oznajmiacz, spuszcza się psa z otoku, umożliwiając mu swobodne dojście do martwego zwierza.

Oszczekiwacz 

   Powinien szybko i zdecydowanie dojść po tropach do martwej zwierzyny w czasie 5 minut, pozostać w jej bezpośrednim sąsiedztwem, oczekując ją aż do nadejścia przewodnika. Po upływie 5 minut od rozpoczęcia szczekania przewodnik wraz z sędziami, na ich polecenie, rusza w kierunku psa. Jeżeli pies po dojściu do martwego zwierza nie rozpocznie szczekania ( obecność przy zwierzu oszczekiwacza nie dającego głosu sygnalizuje nadajnikiem lub rogiem sędzia pozostający na końcu ścieżki ) w czasie 2 minut, to może być odwołany przez przewodnika i tracąc 1 stopień w dodatkowej konkurencji " oszczekiwanie ", ponownie być posłany na trop jako oszczekiwacz. Gdy ponownie nie wykona konkurencji, a dojdzie czy już doszedł do zwierza, to nie zalicza mu się oszczekiwania i dodatkowo odejmuje 1 stopień w konkurencji " praca na otoku na sfarbowanem tropie zwierzyny".

   Oznajmiacz

   Po dojściu do zwierza i krótkim jego obwąchaniu powinien powrócić do oszcekójacego na niego przy drugim łożu przewodnika w czasie nie dłuższym jak 10 minut i po oznajmieniu odnalezienia zwierzyny, w określony uprzednio sędziom sposób, doprowadzić go do niej. Po oddaleniu się psa od zwierzyny na odległość około 50 metrów, znajdujący się przy niej sędzią sygnalizuje, że pies był przy sztuce i wraca.
   Jeżeli za pierwszym razem nie wykona pracy oznajmiacza, można po odwołaniu posłać go do drugiego łoża jeszcze raz - obniżając ocenę za oznajmienie o 1 stopień. Jeżeli pies nie wykona pracy oznajmiacza po raz drugi, można ich wziąć na otok ( jeżeli nie był przy zwierzu, jeżeli był - to zaliczamy mu przejście ścieżki ) i dojść do zwierza. Pies taki nie otrzymuje dodatkowych punktów za oznajmienie, a ponadto odejmuje mu się 1 stopień za pracę na otoku na sfarbowanym tropie.

4. Zachowanie się przy martwej zwierzynie

Ocenę w tej konkurencji wystawia sędzia znajdujący się przy martwej zwierzynie. Oszczekiwacze, oznajmiacze i psy pracujące luzem dochodzą do zwierza same. Psy pracujące do końca na otoku i dochodzące do zwierza wraz ze swym przewodnikiem doprowadzone są przez niego, na komendę sędziego, wstecz na odległość około 50 metrów i uwalnianie z otoku, co umożliwia im swobodny powrót do zwierza.

Pies nie powinien próbować narzynać zwierzyny. Oblizywanie rany postrzałowej jest dozwolone. Psy o wielkim temperamencie mogą zwierza gryźć, a nawet szarpać. Sędzia musi to określić, czy pies czyni to z pasji czy celem narzynania. Psy, które narzynają zwierza ( narzynacze ) lub usiłują go zakopać ( grabarze ) podlegają dyskwalifikacji.
Niedopuszczanie przez psa obcych osób do zwierza jest zaletą. Pies, który po krótkim powąchaniu martwego zwierza dalej się nim nie interesuje, nie może otrzymać oceny wyższej niż " 1 ".

5. Współpraca z przewodnikiem i posłuszeństwo

Współpracę psa z przewodnikiem i posłuszeństwo ocenia się biorąc pod uwagę utrzymywanie ciągłego kontaktu psa z przewodnikiem i reakcję na jego polecenia, umożliwiające szybkie i sprawne wykonywanie pracy psa. Psy, które nie wykonują natychmiast otrzymanych od przewodnika komend, powinny mieć obniżoną ocenę w tej konkurencji od " 1 " do " 2 " stopni. Natomiast te, które puszczone luzem nie dają się wziąć na smycz lub uciekają od przewodnika, nie wracając do niego w ciągu 5 minut, podlegają dyskwalifikacji.